Estic freda, pansida, trista, angoixada (frustrada) que ni la bona música pot encendre'm l'alegria.
Ni el clarinet, el meu amic, que xiula com el vent, amb aquells galls que esborronen.
I el cansament d'Esperar (-te), em fa la vida cada vegada més feixuga!
PenJada.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada